Από την προϊστορική εποχή συναντάμε το τόξο στα χέρια του ανθρώπου. Ως τροφοσυλλέκτης έπρεπε να κυνηγήσει για να τραφεί και να επιβιώσει. Χρησιμοποίησε τα μοναδικά διαθέσιμα υλικά της φύσης (πέτρα/λίθος, ξύλο, οστά, κέρατα, φυτικές & ζωικές ίνες κ.ά.) και με την νόηση που εξελισσόταν μέσα στο κρανίο του, κατασκεύασε κυνηγετικά εργαλεία. Το τόξο "Bow" (μετά τον μοχλό λόγχης "Atlatl"), θεωρείται το πρώτο μηχανικό εργαλείο, το οποίο αυξάνει θεαματικά τις φυσικές δυνατότητες του ανθρώπου σε ρόλο κυνηγού.
Αποτελείται από το σώμα του τόξου, το οποίο κατασκευάζεται από κατάλληλο τμήμα ξύλου, και από την χορδή, η οποία πλέκεται με φυτικές ή ζωικές ίνες. Διάφορα είδη δέντρων δοκιμάστηκαν, όσον αφορά τις ιδιότητες που θεωρούνται κατάλληλες για την σωστή λειτουργία του τόξου. Δηλαδή την αντοχή στην θραύση, την ευλυγισία και την δυνατή επαναφορά. Στην πορεία, καθώς ο άνθρωπος εξέλιξε και βελτίωσε το τόξο (όπως και κάθετι άλλωστε), η αντοχή και η δύναμη του τόξου αυξήθηκαν, καθώς στο σώμα του τόξου, εκτός από κάποιο είδος ξύλου, προστέθηκαν ίνες από δυνατούς τένοντες ζώων, κάθως και λεπτή φέτα από κέρατα ζώων, τα οποία είναι ότι καταλληλότερο για τις ιδιότητες που θέλουμε να έχει το τόξο.
Η κατασκευή του τόξου σε όλους τους λαούς / πολιτισμούς εξελίχθηκε σε μια πανάρχαια, ιδιαίτερα απαιτητική τέχνη, η οποία απαιτεί αυξημένες χειρωνακτικές δεξιότητες, καθώς και πολύ χρόνο. Στους περισσότερους σώζεται και αναβιώνει μέχρι τις μέρες μας. Σύγχρονοι κατασκευαστές παραδοσιακών τόξων ακολουθούν τις ίδιες αρχαίες μεθόδους, χρησιμοποιούν τα ίδια αυθεντικά υλικά, και με πολύ κόπο φτιάχνουν πραγματικά κομψοτεχνήματα. Επιπλέον, τιμώντας την ιστορία και τις παραδόσεις τους, διοργανώνουν εθνικούς και διεθνείς αγώνες τοξοβολίας.
